Miejska Biblioteka Publiczna

Kim jest naprawdę Bohdan Smoleń? Komikiem? Satyrykiem? Aktorem? A może zwykłym człowiekiem, który chciał być szczęśliwy? Jak powstały kabarety "Pod Budą" oraz "Tey" i co naprawdę wydarzyło się między Smoleniem a Laskowikiem?W rozmowie z Anną Karoliną Kłys Bohdan Smoleń po raz pierwszy szczerze opowiada o zagmatwanej historii swojej rodziny, życiu osobistym, młodości w Krakowie, pracy w kabarecie, zarobkach artysty w PRL-u i karierze piosenkarza disco polo. Sypie anegdotami jak z rękawa, ale mówi też o tym, co ważne i trudne. Rozlicza się z przeszłością.

Początki powstania Kabaretu i rozwój od 1956 roku. Książka napisana przez Barbarę Nawratowicz, współtwórczynie "Piwnicy pod baranami" razem z Piotrem Skrzyneckim i grupą innych, zapalonych aktorów sceny krakowskiej. Rozwój i niezwykła działalność "Piwnicy pod Baranami" była tak wielka, że promieniowała z tego Ośrodka na całą Europę i Stany Zjednoczone. Ludzie (głównie Polonia zagraniczna) z całego świata przyjeżdżali posłuchać i zobaczyć, na czym polega fenomen Piwnicy. Wśród odwiedzających to miejsce nie brakowało też turystów z zagranicy, którzy nierozumiejąc jezyka polskiego, potrafili świetnie bawić się razem z Kabaretem, który stał się legendą i przeszedł do historii Krakowa i Polski, wciąż czynnie działając po dzień dzisiejszy. Kabaret wpisał się w klimat i atmosferę Krakowa. I stało się rzeczą naturalną, że mówiąc czy pisząc o Krakowie, wymienia się wśród fenomenów: Wawel wraz z Katedrą i grobami królewskimi,...

To zwykła książka. O życiu, zagubieniu, karierze - choć tę karierę powinienem chyba wziąć w cudzysłów. A także o wszystkim, co małemu, a potem dorosłemu człowiekowi może się (choć nie powinno) przydarzyć w życiu. Pisana jest zwykłym językiem. Nie cyzeluję w niej zdań, nie poleruję słów. W życiu też niczego się nie da za bardzo wypolerować. Ono biegnie swoim torem, ignorując szlifierza. Czasem można coś poprawić, skierować na inne tory, ale główne punkty tego "balu", na który nas zaproszono, pozostają niezmienne: narodziny, dzieciństwo, dojrzałość, starość i śmierć. To, co w środku, pomiędzy, jest w naszych rękach. Ale tylko do pewnego stopnia. Kim jesteśmy? Po co stwarzamy wokół siebie mit wielkości, będąc tylko pyłkiem, który na krótko uniósł się w górę, by po chwili odfrunąć w nicość? Banalne pytania, kiczowate marudzenie starzejącego się faceta, który mimo że już żyje tyle lat, nie znalazł na nic odpowiedzi.
[Tadeusz Ross]

Domator. Gdyby mógł, nie ruszałby się z domu. Boi się odludzia, wysokości, latania samolotem i jeżdżenia windą. Boi się tłumów i hałasu. Jak taki ktoś mógł zostać aktorem, artystą estradowym, kabaretowym, występującym przed tysiącami ludzi? To proste - od ludzi oddziela go scena.
Artysta, ale nie celebryta. Nie chodzi na imprezy, przyjęcia, stroni od wielkich fet, jubileuszy, gali. Nieprzyzwoicie skromny, marzyciel, introwertyk z kompleksami. Zawsze zakochany i spragniony miłości. Dzieci go wzruszają, kobiety rozczulają. Gdyby to zależało od niego, ze świata zniknęłyby agresja, oszustwo i chamstwo. Kocha muzykę. Lubi śpiewać. Wciąż pełen pomysłów i niespożytej energii. Żyje, pracuje, tworzy. Wierzy, że sens życia tkwi w niesieniu pomocy innym. Jego dzieci twierdzą, że tata jest wieczny. A skoro tak mówią, to trzeba im wierzyć.